دلم یک پرش بزرگ می خواد تو زندگیم. از اون پرش هایی که بعدش می تونی تا هرجا که دلت خواست پرواز کنی. از اون پریدن هایی که باورش حتی برای خودِ آدم هم سخت باشه.از اونهایی که بعدش برگردی و پشت سرِ تو نگاه کنی و کیف کنی و هی به خودت بگی که واقعن پریدی و تموم شده.دلم پریدن پرنده وار می خواد سبک و رو به قله،رو به نوک بلند ترین شاخه درخت. از پرش های قورباغه وار متنفرم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر