بهار روزگار

عجیب ترین سال تحویل رو داشتم. هر کاری که کردم هیچ اتفاقی در دلم نیفتاد، هیچ شور و شوقی جوونه نزد و خونه تکونی هم  نکردم.  پای سفره هفت سین هیچ آرزویی نکردم. دم سال تحویل بغض نکردم .هیچ شادی و هیچ اندوهی نبود. فال حافظ ؟ اونهم نگرفتم. مثل یک روبات سفره هفت سین انداختم و الان آرزو می کنم سال بعد بهتراز اینها باشم. خستگی از خونه تکونی رو هزار بار ترجیح می دم به این دل مردگی. اینهم عکس سفره هفت سین به رسم هرسال.

خوش به حال روزگار

هر چی منتظر نشستم شور و شوق عید بیاد خبری نشد . هوا هم عالیه و بهونه ای نیست برای این بی حالی .  سبزه هام هم سبز شدن. وسایل هفت سینم هم آماده است تقریبن فقط دل خودم نمی دونم چرا بهاری نیست. ساکت و سرد . 

ادای مدیر بودن

درصد بدجنسیم زیاد شده. از اینکه مادر های  بچه های کوچک، هر روز یکی از بچه هاشون مریض می شن و دلیلی برای  زود رفتن از سر کار کلافه می شم. یادم رفته مادر بچه کوچیک بودن یعنی چه.
باید می نوشتم در آستانه روز زن :)

"شهری که زیر درختان سدر مرد"

کتابی از خسرو حمزوی