دلم می‌خواست تو کشور من، رهبر کسی بود که همه قبولش داشتند و یک جورایی بهش افتخار میکردند. رئیس جمهور برای همه مردم عزیز و قابل احترام بود. همه میتونستند بهش انتقاد کنند ، ولی همه مطمئن بودند که کارهای جناب رئیس جمهور به نفع کشور و همهٔ مردم خواهد بود. دلم می‌خواست وقتی خبر یک پیشرفتی برای مملکت پخش میشد هممون از دل و جون خوشحال میشودیم و غرق غرور.هممون با هم جشن میگرفتیم و فریادمون به آسمون میرسید.اصلا دلم می‌خواست هممون یک جشن مشترک داشتیم نه مثل حالا که در هر جشن و مراسمی عدّه‌ای ساز مخالف میزنند و نه نوروزمون برای همست نه اعیاد مذهبیمون دل همه رو شاد میکنه. حداقل دلم می‌خواست اگه نمیتونیم با هم به تفاهم برسیم در مورد یک جشن مشترک، مزاحم شاد بودن دیگران نشیم به بهانه‌های مختلف.دلم می‌خواست تو کشور من هیچ هواپیمائی سقوط نکنه و اگر هم اتفاقی افتاد هممون مطمئن باشیم که مسئولان تمام سعیشون رو میکنند و اون اتفاق غیر قابل پیشگیری بوده نه اینکه مثل حالا که هممون میدونیم بعد از هر اتفاقی منتظر چه بهانه هایی باشیم.دلم می‌خواست این دیوار بی اعتمادی بین مردمم از بین میرفت و همه با هم مهربونتر بودند و آرامش رو همه با هم حس میکردند. دلم می‌خواست این همه فاصله ی فرهنگی و مالی بینمون نبود و به هم بدون ترس نزدیک میشدیم. دلم می‌خواست این ترس از پلیس جاشو به یک اطمینان دلچسب و فراگیر میداد و خیال هممون راحت بود که اگر مشکلی پیدا شد کسی هست که بشه بهش تکیه کرد.دلم می‌خواست که بچه هامون فقط از قشنگی‌‌های ایران بشنوند و حتا اگر ندیدنش بهش افتخار کنند. دلم می‌خواست همه میتونستند انتخاب کنند که کجا زندگی کنند و با این انتخاب مجبور به ترک خیلی چیزها نشوند که دلشون همیشه تنگ باشه. نمی‌دونم چنین جائی رو میشه پیدا کرد یانه ولی من دلم می‌خواد فکر کنم یک روزی ایران ما اینجوری میشه
"عنوان این مطلب از شعری از فاطمه شمس وام گرفته شده است."
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر