چند وقتیه با خودم فکر می کنم اگر اینترنت نبود من الآن تو چه حالی بودم. همین وبلاگ ها و شبکه های اجتماعی . با این که من خیلی فعال هم نیستم ولی فکر می کنم همین خوندن و دنبال کردن آدمهای مختلف به زبون فارسی از تلخی غربت و تنهایی به شدت کم کرده. جای خالی دوست و آشنا و فامیل و خانواده چیزی نیست که به آسونی پر بشه با خوندن چند تا صفحه و سایت ولی حداقل حس جداموندگی از هر چی که دوست داری رو به شدت کاهش میده. سختی ای که آدمهای مهاجر مثلن سی سال پیش تحمل کردن برام قابل فهم نیست و به نظرم خیلی زیاده . مهاجرت بدون وایبرو فیس بوک و تلفن هر روزه به ایران از تحمل من خارجه.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر